داستان های کودکانه برای آدم بزرگا

تو یه دهکده ای

یه دهکده با صفا

یه دهکده کوچیک و بی ریا

دور هم چند تا دوست باحال

می کنن زندگی

اما یهو

می گن باید برین از اینجا

رو ده‌تون می خوایم شهر بسازیم

می خوایم بزرگش کنیم

می خوای زندگیتون و راحت تر کنیم تو اینجا

شما می گین نه نمی خوایم

اما دیگه دست شما نیست

همه چی تموم شده

تصمیما گرفته شده

شماها از روی اجبار

میرین به شهر مجاور

همون جا که قرار بزرگ تر شه

ده شما بخاطرش خراب شه

همه تون نمی آین اما

بعضیا

کم طاقت

بی معرفتا

اونا که طاقت دود و دم ندارن

میرن یه ده دیگه

کوچ می کنن

اما شما مجبورین

نمی تونین از دوستاتون دل بکنین

میرین باشون تو اون شهر

یه شهر بزرگ و قشنگ

پر امکانات جدید

اما دیگه تو این شهر

ندارین یه سری چیزا

مثلن

دلقکی نیست که بیاد

هر شنبه

بخندونه بچه هات

دیگه دوچرخه سواری نمی آد

روزنامه هات و دم خونت بذاره

اما هر چی که هست

بازم با همین

همون صفا

همون بچه ها

البته هستن غائبین بین ما

جاشون خالی به هر حال

باشن اونام تو صلح و صفا

اما می گذره یه مدت

شهری میشین

کم کم

صلحو صفاتونم

شهری میشه

دود و دم

خفه می کنه همتون رو

یسری خب می کنن عادت

به روال جدید

اما هستن کسایی

که کم بیارن بازم

کم می آرن بازم

میرن بازم

میرن آبادیشون

همونجا که از اول اومدن

تو این شهر بزرگ

دیگه اون صمیمیت نیست مثل قبل

در کنار هم

بازم هستن آدما

تنهای تنها

ولی هست هنوزم تو دل اون آدما

امید به اون روز

یه روز خوب

که بیاد

یه روز خوب می آد

یه روز خوب می آد

+ اینو برا بچه های گودر نوشتم که مهاجرت کردن به پلاس در اصل اما وقتی خوم دوباره خوندم دیدم خیلی جاهای دیگه ام صدق می کنه ولی منظور من ، چیز دیگریست

++ فرض کنین تو یه جزیره گیر افتادین ، هعی براتون توی اون شیشه ها نامه بیاد از دیارتون و دوستاتون نه بتونین جواب بدین ، نه بتونین درست بخونینشون

درد داره نه ؟ الان همچین حسی دارم وقتی از پلاس یه نوت می آد که باهام شیر شده

بخصوص اونایی که منشن می کننم :|

درد داره آقا درد :|